Próbując przedstawić teraz, z perspektywy lat, z punktu, w którym jestem teraz bliżej końca niż początku mojej drogi analitycznej i życiowej,  jej koleje i przebieg, sięgam myślą do samych początków swojej historii i dziejów moich bliskich. Pierwsza cześć tej historii nie opiera się na moich własnych wspomnieniach, ale na opowiadaniach, przekazach i zdjęciach. Na ich podstawie, i z perspektywy dalszych, już moich własnych, doświadczeń, obserwacji i interpretacji, podejmuję się rekonstrukcji, czy może, używając rozróżnienia Freuda, raczej konstrukcji swojej historii. Tak jak w procesie psychoanalitycznym, staram się zrozumieć historię, której byłem częścią i która mniej tworzyła. Czytelnik łatwo zauważy, ze moja historia, tak jak historia naszego kraju, nie jest ciągła, spokojna, prosta i linearna. Są w niej białe plamy i przerwy, powstania i upadki, przemieszczenia i opresje, a także emigracja - wewnętrzna i zewnętrzna. 

Opisując swoją historię, jako psychoanalityk zdaje sobie w pełni sprawę, że tworze tylko jej kolejne wersje, że '"prawdziwa" historia tak naprawdę obiektywnie nie istnieje. Mogę mieć nadzieje, ze poprzez rozważania i uzupełnienia, kolejne wersje stają się pełniejsze i prawdziwsze. Nie należy jednak zamykać oczu na możliwość, ze mogą one tez być ulegać tendencjom do uproszczeń,  upiększeń czy z konieczności, zatajeń. Te nieuchronne zniekształcenia dyktowanych sa przez własne upodobania i … interesy. Brać tez winniśmy pod uwagę proces Nachträglichkeit  (aprés coup) opisany przez Freuda, poprzez który dawne wydarzenia i historie nabierają znaczenia gdy rozpatrywane są w świetle późniejszej perspektywy. Ten proces wszakże może być użyteczny, jeśli chcemy zrozumieć uwarunkowania podstawy tworzenia się późniejszej osobowości analitycznej. Dając świadectwo swojej drodze analitycznej mogę zatem w najlepszym przypadku pokusić się, by jak mówi Bion, "to make the best of a bad job.”